Zaanstreek op zondag, 1 april 2018
NH Dagblad/Dagblad Zaanstreek, 5 april 2018
NH Dagblad/Dagblad Zaanstreek, 5 april 2018
NH Dagblad/Dagblad Zaanstreek 4 april 2018
Lees het verhaal over de opening en bekijk de video op de site van NH Dagblad
Foto’s opening buitenexpo met de geluksbrengers uit Koog bij AH Koog aan de Zaan. Klik hier
Gelukkig Zaans, Rondje Koog
Geluksbrenger Brahim Fattah Foto Sarah Vermoolen
‘We hebben iets gemeenschappelijks en dat is het leven.’ Brahim Fattah uit Zaandijk woonde tot zijn elfde in het zuiden van Marokko. Daarna streek hij met zijn ouders neer in Krommenie. ‘Van de woestijn kwam ik in de sneeuw. Dat was een grote stap. Ik heb de nieuwe wereld eigen kunnen maken, doordat ik nieuwsgierig ben. Door contact te maken en doordat ik vragen durf te stellen, krijg ik kennis en voldoening terug.’
‘Ik voel me 18 met 32 jaar ervaring.’ Alweer twintig jaar woont hij in Zaandijk. Als jongere in Krommenie verbond hij jongeren van diverse culturen met elkaar. Eerst kwamen ze samen in de bieb, later kregen ze een eigen plek bij De Pelikaan en weer later bij andere Zaanse buurthuizen. Op jonge leeftijd was hij al een verbinder, daarna heeft hij er zijn werk van gemaakt. Brahim werkt voor Pro deos, het huis van democratie en rechtsstaat.
‘Ik voel me gelukkig met wat ik heb. Gezondheid, dat is belangrijk en mijn gezin. Ik heb twee dochters en een zoon.’
Geluk is dat je iets kan betekenen voor een ander, kennis kan delen.
Mensen groeten en hen toelachen, dat is belangrijk. Het werkt positief als je iemand durft aan te spreken. Wil je het zelf goed hebben, dan geldt dat ook voor de ander. Geluk is moeilijk te definiëren. Het is ook een zwaarbeladen term. Ik zou het liever blij noemen. Geluk is de wetenschap dat je de noodzaak ervan in ziet om andere mensen gelukkig te maken. Het zou mooi zijn als mensen zich realiseren dat ze iets kunnen doen voor een ander. Veel mensen zijn mantelzorger, wat doen we voor anderen die geen familie zijn?
Als iemand het initiatief neemt om contact te leggen, dan maak je een ander blij en dat is onvergetelijk.
Geluksbrenger Brahim Fattah
Brahim Fattah zet zich naast zijn werk als vrijwilliger in. Zo werkt hij onder meer mee aan de vrijheidstour op 5 mei waarbij 180 nationaliteiten samen de vrijheid vieren. Voor ondergelopen gebieden in Marokko organiseerde hij samen met andere Marokkanen noodhulp. En in Zaandam was hij actief betrokken bij de opvang van de vluchtelingen in de Noorderkerk. En dit is slechts een klein deel van alle activiteiten die hij onderneemt naast zijn werk. ‘Hoe geïsoleerd mensen ook leven, iedereen kan iets betekenen in de samenleving. Dan moet je wel stappen durven maken. Als we allemaal iemand de weg wijzen, en als we allemaal iets doen voor de samenleving, dat komen we verder. Door te beginnen met elkaar te groeten en elkaar te accepteren. Iets gemeenschappelijks doen is de volgende stap. Voor mijn werk reis ik elke dag met de trein. Dan groet ik de mensen en probeer het gesprek aan te gaan. Soms gaan mensen daarop in. Er zijn altijd makkelijke zaken waarover je kunt beginnen, door wat je ziet of over het weer.
Daarna hoor je andermans verhaal, daar pak je iets van op. Deze vorm van contact is fijn en het verbindt.
geluksbrenger Brahim Fattah
Het is zorgelijk dat mensen in deze wereld vaak naast elkaar leven zonder elkaar te zien, zoals in de supermarkt, de trein en bij de bushalte. Ook al ken ik de ander niet, we zijn wel stadgenoten van elkaar. Van de gesprekken blijft altijd iets hangen. Ik ben blij als ik iemand ontmoet. Dat zouden Zaankanters ook meer kunnen doen, de stap durven nemen om ergens iemand aan te spreken.
Mensen zijn vaak bang en zijn een beetje vergeten hoe dat werkt om contact te leggen.
Na de moord op Theo van Gogh hebben we met een aantal mensen bedacht hoe het gesprek weer op gang kon komen. Iedereen moest een paar mensen uitnodigen uit zijn omgeving, die ze regelmatig tegenkwamen maar waar we nooit mee praten. Waarom leven we zo naast elkaar? Zo’n zeventig mensen kwamen af op het etentje dat we vervolgens organiseerden. We gingen gewoon in gesprek met elkaar. Natuurlijk werden de bezoekers daar blij van. In het begin was het niet makkelijk, maar wel uitdagend.
Daarna raakten mensen in gesprek en wisselden ervaringen en herinneringen uit.
De volgende stap was dat we een grote slinger vormden vanaf de Gedempte Gracht waarbij we elkaars handen vasthielden. Dit resulteerde weer in dialoogsessies die door verschillende organisaties werden opgepakt. Jammer genoeg is het daarna weer redelijk stil geworden. Mensen willen wel, maar dan moet de gemeente bepaalde zaken wel faciliteren.
Gelukkig in Zaanstad
Ik ben gelukkig onderdeel van de Zaanse samenleving. ‘Mensen kennen Zaandam tegenwoordig door de prachtige architectuur in het nieuwe stadscentrum. Daarmee staat Zaanstad op de kaart. Hiermee kun je je trots laten zien op het erfgoed en maak je het menselijker. We hebben hier zoveel erfgoed in de dorpen en Zaandam. Je vindt hier de totale rust in de polder, in de weilanden met het groen en de slootjes. In de dorpen staan leuke woningen naast een onderneming, dat kan hier. De Zaan slingert zich op een bijzondere manier door de streek. Hierlangs kun je recreëren, wonen, werken. Dat is iets echt bijzonders. Overal vind je smaakmakers en ruik je de producten die er worden gemaakt. Met familie of vrienden gaan we naar de Zaanse Schans. Hier komen mensen uit allerlei continenten, bij ons is het overkant. Dat is toch geweldig? Hiermee maken we Zaanstad uniek, wat je nergens anders vindt. Dat realiseer je je niet altijd als Zaankanter, maar je hoeft niet ver te reizen om het geluk te vinden. Je moet het wel zelf zoeken en stappen nemen. Het komt niet vanzelf, je moet er wat voor doen.’
Geluksbrenger Ben de Groen: Goede communicatie is zo belangrijk. Foto: Ruben Timman | nowords.nl
Ben de Groen (61) moet even nadenken over de vraag of hij gelukkig is.
‘Ja, ik ben zielsgelukkig. En dat wordt door een groot deel bepaald doordat ik andere mensen kan helpen. Nederland klaagt altijd, maar er zijn ook leuke dingen in het leven. Daarom ben ik naast mijn werk vrijwilliger bij buurthuis Het Brandtweer in Koog aan de Zaan. Mensen die minder bedeeld zijn en mensen die niet achter de geraniums hoeven te blijven zitten, krijgen we binnen in het buurthuis voor een kopje koffie, de haak-in of om een partijtje te sjoelen.
Met een folder bereik je deze doelgroep niet, want als mensen eenzaam of geïsoleerd zijn, dan is er veel meer nodig. Wanneer mensen bijvoorbeeld een keer binnenwandelen bij een rommelmarkt dan ga ik het gesprek met ze aan. Ik ga dan niet over het probleem praten, maar over wat iemand gelukkig maakt. Er zit altijd een verhaal achter waarom mensen alleen zijn, waarom ze niet over straat durven of geen contact maken.
Een luisterend oor is zo belangrijk, waarbij je niet over je eigen ervaringen moet gaan vertellen.
We hadden hier een man die altijd over de oorlog sprak, hij had zijn hele werkzame leven bij Artillerie Inrichting/Eurometaal gewerkt. Het was moeilijk voor hem om in gesprek te raken met anderen. Tot ik ontdekte dat het bij hem niet zozeer over de munitie ging maar om het rekenkundig model dat hij gebruikte. Hij was zo blij dat iemand het begreep en zijn verhaal kwijt kon. Daarna kwamen er veel meer verhalen, gelukkige verhalen. Het is belangrijk om zaken om te draaien zodat ze ook weer de leuke dingen die ze hebben mee gemaakt gaan vertellen. Daarvoor moeten ze natuurlijk wel eerst hun verdriet verwerken.
Hier komt ook een vrouw die al twaalf jaar elke dag naar haar man gaat die in een verzorgingstehuis woont. Als ze hier komt sjoelen of een gezellige avond bijwoont dan vergeet ze dat even. We maken altijd lol. Het blije gelukkige komt dan weer even boven en dat is heel belangrijk.
Een dag niet lachen, dat is niet goed.
Onze oudste bezoeker is 102 en hij komt nog op de fiets. Hij heeft een vriendin van 80. Samen komen ze regelmatig eten. Ze zijn dolgelukkig als het kroketje en het glaasje wijn op tafel komt.
Dat kan toch niet mooier, dat maakt je toch gelukkig?
Jongeren kunnen bijna geen gewoon gesprek meer met elkaar voeren. Mijn zoon maakt computergames en brengt samen met zijn vrienden veel tijd door achter de computer. Laatst waren ze een week mee naar de camping. Zo mochten geen mobiel en laptop mee. Na een week waren ze heel ontspannen en anders. Dan ontstaat er een betere band en gaan ze meer samenwerken.
Ik heb een Snoek (Citroen DS) van 42 jaar oud. Als ik daar aan sleutel of rondrijd dan heb je altijd een gesprek, omdat mensen het prachtig vinden dat deze nog rijdt. De Snoek heb ik van mijn beste vriend gekregen. Hij had een agressieve vorm van kanker. Op zijn sterfbed zei hij: ‘Ik ga gelukkig dood als jij met de auto gaat rijden.’ Dat was droevig maar ook een gelukkig verhaal. We hebben mooi afscheid van elkaar genomen van een verschrikkelijk mooie vriendschap. Richard is er voor mijn gevoel altijd bij als ik in de auto rijd. Dat is een vorm van geluk.
Je moet emotie kunnen tonen, ook kunnen huilen als het moet. Zo verwerk je verdriet.
Ben de Groen werkt vijf dagen bij een machinefabriek. ‘Daar doe ik eigenlijk hetzelfde als bij het vrijwilligerswerk bij Het Brandtweer. De baas van de fabriek had het heel erg druk en kon daardoor nauwelijks met zijn werknemers praten. Ik neem de tijd om stil te staan en echt te luisteren. Daardoor is het bedrijf veranderd. De mensen staan nu voor je klaar en gaan beter met elkaar om. Ik geef ze de tijd om zichzelf te uiten, de oplossing van hun probleem weten ze zelf al, ik help ze daar alleen bij door te vragen hoe ze het kunnen aanpakken. Dit wordt gewaardeerd, zo krijg ik regelmatig berichtjes en kaarten.
We doen het goed, we gaan leuk met elkaar om.
Ook in zijn privéleven is Ben gelukkig. ‘Ik woon bij Jolanda, zij werkt ook als vrijwilliger in Het Brandtweer. Op vrijdagmiddag kom ik vroeg thuis en dan heeft zij de tas al klaarstaan zodat we vroeg in de middag op onze camping bij Heerde aankomen. We rijden daar heen met oude snoek. De mensen zitten daar al op ons te wachten met een speciaal biertje. We vertellen elkaar dan de leuke dingen over de afgelopen week. We liggen vaak dubbel van het lachen en dan valt alles van je af. Ik vind het belangrijk om veel van het leven te maken. Ik hou niet van een saai leven. Zo gaan we op de camping regelmatig varen of ik ga met de eigenaar naar de TT races. Dat zorgt voor ontspanning.’
Meer weten over Ben de Groen zijn vrijwilligerswerk bij Het Brandtweer? Lees dan ook het Zaanse Verhaal.
Geluksbrenger Edwin Woudt heeft altijd een glimlach om zijn mond. Foto: Ruben Timman | nowords.nl
‘Ik heb ‘honderd jaar geleden’ gelezen dat de glimlach de meest ontspannen gelaatsuitdrukking is. Dat is handig en het meest efficiënt, maar dan moet je natuurlijk wel goed in je vel zitten. Ik zie vaak de positieve kant. Het denken in een halfvol glas gaat vanzelf. Als het stoplicht op groen springt, dan denk ik ‘wat een mazzel.’ Mensen die geluksbrenger Edwin Woudt uit Koog aan de Zaan (49) kennen, zien vaak een glimlach om zijn mond.
‘Mensen vind ik leuk, ook met mensen die ik niet ken is het leuk om een praatje te maken. Ooit heb ik me voorgenomen om positief in het leven te staan. Daar heb ik me heel bewust toe gezet. Ik ben ervan overtuigd dat als je positief kijkt dat het leven makkelijker wordt. Als je overal beren op de weg ziet dan ben je vaak bezorgd en krijg je een ‘troubles mind’. Mijn uitgangspunt is: als er echt iets gebeurt dan los ik het wel weer op.’
Zorgen om iets zijn vaak zwaarder dan als het echt gebeurt.
Het positieve denken zit denk ik in mijn dna. Mijn oma woonde in een verzorgingstehuis. Als ik naar haar situatie keek dan leek deze behoorlijk onprettig. Ze woonde in een vreemde omgeving met vreemde mensen en kon niet meer lopen en zat in een rolstoel. Toch was ze altijd blij en sprak uit hoe leuk ze het vond om mij weer te zien.’
Toen een relatie uitging en ik alle tijd had trok ik de conclusie dat het heel nuttig is om positief over jezelf te denken. Mensen zijn vaak onzeker en hebben niet altijd zo’n positief zelfbeeld. Je kunt in God geloven, maar het is beter om in jezelf te geloven en het goede te zien in jezelf. Het beeld van jezelf wordt door anderen gemaakt, en dat kan je onzeker maken. Als je in je hoofd denkt dat je geweldig bent dan word je daardoor positief beïnvloed.’
Geweldig is natuurlijk geen goed woord om hardop uit te spreken.
Van nature ben ik heel bescheiden, ik was vroeger ook wel eens stil en onzeker. Wat ik nu uitstraal is een hulpmiddel om makkelijker in het leven te staan.
Je mag zelf geloven wat je wil. Het is handig om dan iets te nemen waar je zelf profijt van hebt. Dus zorg dat je positief over jezelf denkt.
geluksbrenger Edwin Woudt
Natuurlijk heb ik ook weleens zorgen. Ik ben gevoelig voor negatieve dingen, daarom lees ik bij voorkeur het nieuws op teletekst waar het minder heftig is en minder gericht op emotie. De rol van de media is om nieuws zo commercieel mogelijk en heftig te brengen met weinig nuance, daar scherm ik me voor af.
De klimaatverandering houdt me wel bezig, maar ik waak ervoor om negatief te worden. De sociale samenhang door klimaatverandering is moeilijk.’
Maar het leven is onuitroeibaar, wat we ook doen.
Acht jaar geleden overleed mijn vader na een ongeluk en de economie zakte in elkaar. Dat was een moeilijke tijd voor de detailhandel. Vanwege de zorgen ben ik toen meer gaan sporten. Je gaat dan meer testosteron aanmaken, dat is een gelukshormoon. Je denkt dan meer aan het nu en minder om de zorgen. In die periode ben ik de relativiteitstheorie van Einstein gaan bestuderen. Dat is hartstikke interessant. Het gaat over het allerkleinste tot het allergrootste, van atoom tot sterrenstelsel, met zijsprongen naar het ontstaan en evolutie van het leven.’
Dat is zo fascinerend en dat leidt af.
Om gelukkig te zijn is vertrouwen belangrijk. Veel mensen zijn vaak bang dat het niet goed komt, ik denk altijd dat het wel goed komt. Ik heb vaak geluk. Het leven wordt zoveel makkelijker als je erop vertrouwt dat het wel goed komt,’ vertelt Edwin Woudt waarbij de glimlach niet van zijn mond wijkt.
‘Ik heb mijn hele leven in Koog aan de Zaan gewoond. Hier ben ik thuis, dit zijn mijn roots en dat voelt goed. Het is een raar dorp met een snelweg, veel fabrieken en veel bewoners met lage inkomens. Dit staat los van het feit of je hier wel of niet gelukkig bent.’
Ik ken veel leuke mensen.
Met een glimlach vertelt Edwin Woudt hoe hij zijn woonplaats beleeft: ‘Koog aan de Zaan ligt heel gunstig, je komt er altijd doorheen als je van het zuiden naar het noorden wil of van het oosten naar het westen. Daarom zijn hier nog zoveel voorzieningen. Aan de andere kant van de spoorlijn en de Zaan heb je slaapdorpen, omdat daar vooral bewoners komen.
We hebben het fantastisch maar verliezen soms het geluk uit het oog. Qua geluksniveau zitten we in Nederland heel hoog. Het is griezelig voor veel mensen dat het lijkt dat het alleen maar naar beneden kan. Natuurlijk kan en zal het nog omhoog gaan.’
Geluksbrenger Sandra Nieuwenhuizen: Maak van je hele leven een oplaadpunt. Foto: Ruben Timman | nowords.nl
‘Je moet van je hele leven een oplaadpunt maken, niet van één dingetje.’ Geluksbrenger Sandra Nieuwenhuizen (46 jaar) uit Koog aan de Zaan heeft een duidelijke filosofie: ‘Negatieve dingen maken we allemaal mee, maar je kunt alles omzetten in iets positiefs. Ik ben echt gelukkig. In het verleden was dat wel anders. Op een keerpunt in mijn leven heb ik besloten dat ik me niet meer wil laten meetrekken in negativisme. Ik wil lekker vrolijk en positief zijn. Daar voel ik me super bij. Ik ben gelukkig omdat voor alles wat ik doe geldt dat ik daar zelf voor heb gekozen. Mensen kies ik zelf of zij kiezen mij en daar word ik gelukkig van.
Het leven is te leuk om daar niet positief in te staan. Door die houding wordt het alleen maar leuker. Natuurlijk mopper ik ook wel eens, maar niet vaak. Als je iets echt niet wilt, dan ben jijzelf degene om er een goede swing aan te geven.’
Het hoeft niet zo groot te zijn, geniet van de kleine dingen die je overal ziet.
Ons gesprek vindt plaats bij de lunchroom Koffie Mok in Koog aan de Zaan. Ons gesprek wordt met plezier gevolgd door een vrouw die een goede bekende is van Sandra. Claudia vertelt: ‘Het klopt wat Sandra zegt. Als je haar ziet, dan heeft ze altijd een lach en een praatje en het is altijd gezellig met haar.’
Sandra lacht hartelijk: ‘Ik ben zo, ik hoef er niets voor te doen. Want anders zou het niet werken. Geluk is voor mij geen moment. Het is mijn leven. Als ik met een rothumeur op de bank zou liggen, dan kom ik er snel van af. Bijna alle negatieve dingen weet ik te keren door er een positieve draai aan te geven. Dat breng ik ook over op mijn kinderen. Het is leuk om te zien dat zij dat ook toepassen.
Als je gaat praten tegen mensen, dan doen ze dat altijd terug. En eigenlijk vinden ze dat heel leuk.’
Wanneer ik Sandra vraag naar voorbeelden, kost het haar moeite: ‘Ik kan nu wel veel diep gaan nadenken, maar zo leef ik gewoon. Bij mij zijn het geen voorbeelden. Zo leef ik altijd. Ok, ik weet wel een voorbeeld. Laatst sneeuwde het heel hard. Ik ben gek op sneeuw en ging met de hond naar buiten om te spelen. In een straatje kom ik een oude vrouw tegen die aan het mopperen is. Ik vraag haar of ze hulp nodig heeft. Ze vraagt mij waarom ik zo vrolijk ben. Met verbazing hoorde ze aan dat ik vrolijk vertelde dat ik heerlijk in de sneeuw ging spelen. Spelen, vroeg ze heel verbaasd. Ik raadde haar aan dat ook te doen, maar wel om voorzichtig te spelen. Tijdens het gesprek veranderde haar gezicht. Ze zei: ‘Eerst was ik niet vrolijk, maar nu wel.’ Met een lach liep ze verder. Ik doe dan eigenlijk helemaal niets, maar het is wel heel leuk dat de vrouw eerst een lang gezicht had en met een glimlach verder liep. Zo gaat het dus altijd bij mij. Als jij geniet en het uitstraalt, dan doen andere mensen dat ook.’
Claudia voegt eraan toe: ‘Sandra werkt bij een benzinepomp in het dorp. Als je daar chagrijnig naar binnen stapt omdat het nog heel vroeg is, dan word je direct vrolijk van haar. Iemand die lacht, dat werkt aanstekelijk.
Sandra: ‘Als ik om half zeven begin, dan kan ik wel met een chagrijnig gezicht gaan staan maar daar worden mensen niet vrolijk van. Dan kan ik het maar beter vrolijk en gezellig maken. Ook al is het half zeven in de ochtend. Tegen een klant die met een lang gezicht binnen komt, zeg ik dan: ‘Heb je je dag niet? Je kunt er beter wat van maken, want de dag duurt nog zo lang. De dag moet toch leuk zijn.’
Je kunt nog wel door blijven vragen maar het is wat het is. Mijn ding blijft hetzelfde’, lacht Sandra. ‘En dat doe ik overal.’
Inmeba uit Zaandam heeft de foto’s gedrukt en gemonteerd. Leuk aan dit bedrijf is dat ze overal een oplossing voor weten. Dus ook voor een wand waar je eigenlijk niets aan kan monteren. In overleg met de fotograaf werden de foto’s op ander materiaal gedrukt zodat de kwaliteit nog hoger wordt.
Foto: Simone Ronchetti
Deze meneer vroeg zich af hoe lang de foto’s bleven hangen. En of hij zelf ook kans maakte om als geluksbrenger op de wand te komen.
Foto: Simone Ronchetti
Foto: Marjolein Oostingh en Ruben Timman | Nowords.nl
De geluksbrengers plus de organisatie bij de Koffiemok in Koog aan de Zaan Foto: Marjolein Oostingh en Ruben Timman | Nowords.nl
Foto: Marjolein Oostingh en Ruben Timman | Nowords.nl
Geluksbrenger Rob de Cock vertelt een mooi verhaal over een vogeltje Foto: Marjolein Oostingh en Ruben Timman | Nowords.nl
Foto: Marjolein Oostingh en Ruben Timman | Nowords.nl
Syrische hapjes vielen goed in de smaak
Verhalenverteller Giovanni Masetti vertelde een verhaal over een mooie ervaring als opbouwwerker in Koog aan de Zaan.
Laura en Freek van buurtcentrum Kleurrijk uit Peldersveld kwamen kijken of dit ook een leuk project is voor hun wijk.
Foto: Marjolein Oostingh en Ruben Timman | Nowords.nl
Foto: Marjolein Oostingh en Ruben Timman | Nowords.nl
Foto: Marjolein Oostingh en Ruben Timman | Nowords.nl
Foto: Marjolein Oostingh en Ruben Timman | Nowords.nl
Foto: Marjolein Oostingh en Ruben Timman | Nowords.nl
Twee geluksbrengers ontmoeten elkaar voor het eerst.
Foto: Marjolein Oostingh en Ruben Timman | Nowords.nl
Foto: Marjolein Oostingh en Ruben Timman | Nowords.nl
Wethouder Rita Visscher verzorgde de opening met een mooie speech over geluk Foto: Marjolein Oostingh en Ruben Timman | Nowords.nl
Foto: Marjolein Oostingh en Ruben Timman | Nowords.nl
Foto: Marjolein Oostingh en Ruben Timman | Nowords.nl
Wethouder Rita Visscher had een mooi verhaal over geluk Foto: Marjolein Oostingh en Ruben Timman | Nowords.nl
Shatha en haar zus hadden heerlijke Syrische hapjes gemaakt voor de opening van de buitenexpo Foto: Marjolein Oostingh en Ruben Timman | Nowords.nl
Ruben Timman, de fotograaf van Gelukkig Zaans, die de foto’s graag wil toevoegen aan zijn museum Humanity Foto: Marjolein Oostingh en Ruben Timman | Nowords.nl
Foto: Marjolein Oostingh en Ruben Timman | Nowords.nl
Foto: Marjolein Oostingh en Ruben Timman | Nowords.nl
Première van de drie video’s die filmmaker Steven Geldof heeft gemaakt van de geluksbrengers. Via deze site kun je ze bekijken.
De geluksbrengers in Koog aan de Zaan zijn herkenbaar aan deze tegel
Aankondiging opening buitenexpo Albert Heijn Koog aan de Zaan 4 april NH Dagblad/Dagblad Zaanstreek
Geluk in Koog aan de Zaan
Ronald Schenk Sound verzorgde de muziek en draaide geluksnummers ‘omdat hij het erg leuk vond om aan zo’n project mee te werken.’
Ronald Schenk Sound draaide geluksnummers
Meer weten over het project? Klik hier
Bekijk hier de video’s
De verhalen van de geluksbrengers uit Koog aan de Zaan, zie hier
Geluksbrenger Sandra Kleijhorst, foto Sarah Vermoolen
‘Binnenkort vier ik voor de 20e keer dat ik 28 word. Dat moeten we vieren’, zegt Sandra Kleijhorst (47) met een grote glimlach.
‘99,5 % van de tijd ben ik blij. Overal moet je het positieve van inzien. Als je op alles moppert, dan wordt ook alles negatief. Er is genoeg ellende in de wereld, waar je niets aan kunt veranderen. Je moet kijken waar je zelf wel invloed op hebt. Aan het weer verander je niets, maar je kunt wel genieten van de kleine dingen. Zo geniet ik enorm dat de lente er weer aan komt.
Ik hou ook van het grote en het meeslepende.
Sandra is geboren in Lisse en opgegroeid in Zandvoort. Sinds vijftien jaar woont ze in de Zaanstreek, waarvan de laatste vijf aan de Nauernasevaart in Wormerveer. ‘De Zaanstreek kent zoveel mooie plekjes. Onder de huid van de Zaankanter merk ik dat ze best trots zijn, maar daar moet je wel naar gaan graven. Als dat dan tevoorschijn komt, dan is dat zo leuk om te zien. Zaanstad is duidelijk een industriestad met een mentaliteit ‘doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg.’ De trots zit heel diep verstopt. Toch is het belangrijk dat de cultuur en de mooie dingen hier belicht worden. Ook al kom ik hier niet vandaan, toch hou ik er wel van. Het is hier prachtig met de weilanden, de polder en de stad om je heen. Het is toch heerlijk om over de Zaanse Schans te wandelen en te fietsen.
Geluk zit voor mij in kleine dingen. Als ik op mijn balkon de vogels kan voeren of de plantjes zie uitkomen. En dat je de keuze hebt om op een paar stappen afstand uit eten te gaan.
Geluk is de vrijheid om de dingen te doen die ik leuk vind. Als ik op mijn kop in de woonkamer wil staan, dan doe ik dat.
Sandra werkte vele jaren als bedrijfsleider bij de grote Bruna aan de Damstraat in Zaandam. Sinds kort runt ze de Brunawinkel in Wormerveer. ‘Soms zie ik mensen met een chagrijnig gezicht de winkel inlopen. Het is dan de kunst om ze met een glimlach naar buiten te laten gaan. Dat kan door een mooi boek maar ook door een gekke opmerking of een grote glimlach. Dat verschilt per persoon. Er zijn zoveel manieren om iemand even gelukkig te maken. Als het lukt, dan krijg je daar zelf ook een goed gevoel van. Geluk is niet één ding. Het zit in heel veel dingen en is voor iedereen anders.
Soms willen mensen ook lekker mopperen en niet reageren op iets vrolijks. Dat kan ook.
Mijn man heeft een timmerbedrijf. Samen hebben we laatst een tuinhuisje voor mijn ouders gemaakt. Ik vind het heel erg leuk om dingen te creëren, op een heftruck te zitten en met schiethamers in de weer te zijn. Mijn werk in de boekhandel vind ik ontzettend leuk, maar de afwisseling is ook leuk.
De quote van Pipi Langkous past wel bij mij. Hoe zei ze het ook alweer:
‘Ik heb het nog nooit gedaan, maar ik denk dat ik het wel kan.’
Ik ben altijd bereid om nieuwe dingen te proberen. Het is goed om op zoek te gaan naar uitdagingen, hoe klein dan ook.
Tussen het werk, het timmeren en het slapen door doe ik samen met mijn man aan crossfit. Dit is een mix van gewichtheffen, atletiek en gymnastiek. Het is leuk om te merken hoeveel kracht en conditie je hebt. Het geeft energie en je wordt er zowel mentaal als lichamelijk fitter van. Ik ben nog niet van het hardlopen en veel dingen kan ik nog niet. Later als ik groot ben, kan ik het wel.
Ik hou van mijn werk bij de boekhandel. Na twintig jaar vind ik het nog steeds heel erg leuk, omdat ik ’s ochtends niet weet wat me te wachten staat. Wat voor klanten en verrassingen komen er die dag weer voorbij. Mijn werk is maar een deel van wie ik ben, dat is niet compleet zonder de rest. Ik heb een heel fijne relatie met de leukste man ter wereld, leuke vrienden, familie en bekenden, en een geweldig huis op een prachtig plekje. Ik heb een hartstikke leuk leven.
Natuurlijk zijn er ook dingen die een uitdaging zijn, maar daar verzin ik dan wel weer wat op zodat het een uitdaging wordt in positieve zin.
Veel mensen beseffen niet hoe gelukkig ze zijn. Dat er positieve randjes om hun leven zijn. Soms zijn mensen geneigd om te blijven steken in een probleem en lukt het ze niet om een uitweg te vinden. Ze blijven dan hangen. Als je dingen op een andere manier benadert en met kennissen of vrienden gaat praten, dan kun je informatie verzamelen en daarna je eigen beslissing nemen. Dan moet je natuurlijk wel altijd volgen wat je eigen hart je ingeeft.
Iedereen heeft wel iets positiefs, zelfs de mopperpot die op een brommerige manier de meest grappige dingen kan zeggen.
Ik ben heel benieuwd wat je gaat maken van dit verhaal. Ik ben ook wel benieuwd waar jij nu gelukkig van wordt. Ik ben een nieuwsgierig mens.’
Geluksbrenger Piet Vet: ‘We mogen wel tevreden zijn.’ Foto: Ruben Timman | nowords.nl
Geluksbrenger Piet Vet (61 jaar) uit Koog aan de Zaan is een tevreden man en gelukkig! Voor het interview rondgevraagd wat de mensen in zijn sportschool vinden van het feit dat hij als geluksbrenger wordt geportretteerd. ‘Ik ben een vrolijk ei, net als die vrouw daar (die met een lach ons gesprek aan hoort).
Als ik vraag bij mensen hoe ik overkom, zeggen ze allemaal dat ik mezelf ben. En dat ik heel snel inspeel op dingen die gebeuren. En dat ik open ben en dat je alles kunt zeggen.’
‘Ik ben zo omdat ik niet materialistisch ben ingesteld. Ik maak me geen zorgen. Ik kan heel snel schakelen en blijf niet hangen in het verleden. Ik geef niet om geld, wel om de kleine dingetjes waar ik gelukkig van word. Zo kan ik erg vrolijk worden als mijn hond iets grappigs doet. Collega’s die gepensioneerd zijn dromen over een bijzonder model auto. Ik word er vrolijk van als ze dan krijgen wat ze willen. Daar heb ik zelf geen auto voor nodig.’
‘Ik ben niet altijd zo vrolijk geweest, maar hoe ouder ik word des ik makkelijker sta ik in het leven. Ik ben nu zestig en zie ook ongelukkige mensen die hun dierbaren verliezen. Dan realiseer ik me dat ik een fijn huwelijk heb en dierbare mensen om me heen. Die band wordt steeds sterker. Ik heb niet veel, maar tegelijkertijd heel veel. Vroeger was een huis en een baan en veel geld belangrijk. Naarmate je ouder wordt realiseer je je dat sommige dingen minder belangrijk worden, maar wel dat je gezond bent. We leven in een klein beschermd landje zonder oorlog en epidemieën. Alles is hier goed geregeld. We mogen wel een beetje tevreden zijn. We hebben eigenlijk zoveel, dat we sommige zaken niet meer waarderen.
Mensen oordelen soms zo snel. Nu denk ik er meer over na en zo ontstaat er meer begrip, al hoef ik niet alles goed te keuren.
‘Ja’, zegt Piet volmondig. ‘Je zou me niet gelukkiger maken als je me morgen miljonair maakt. Ik heb eigenlijk niets nodig. Mijn werk is mijn hobby en dat doe ik al 25 jaar met veel plezier. Het is ontzettend leuk. Ik mag hier met mensen omgaan en ze blij maken en aan het lachen. Ik word hier gezien als de vrolijke noot, soms delen mensen ook iets met me, dat vertrouwen, dat is heel mooi.’
‘Naast mijn werk bij de sportschool wilde ik graag iets anders doen. Daarom werk ik ook als drager bij begrafenissen. Toen de mensen op de sportschool mij voor het eerst in pak met pet zagen dachten ze dat ik chauffeur was geworden bij een escortservice of in de beveiliging werkte. Het werk als drager vind ik heel mooi, omdat je op dat laatste stukje nog iets moois voor mensen kan betekenen. Het is heel bijzonder om dat te doen. Ik voel vaak wel aan wat mensen nodig hebben.
Wat ik doe als drager is hetzelfde als bij de sportschool. Ik pas me aan en schik me naar de situatie. Soms is het heel verdrietig, en soms is de sfeer ontspannen en dan is er wel ruimte voor iets. Dat voel je aan.
Het geluk zit in kleine dingen. Zo stond ik een keer voor een rouwdienst bij de kerk en iemand vroeg mij of ik de auto open wilde doen zodat de hond afscheid kon nemen van zijn baasje. De hond sprong direct in de auto en bleef daar een tijdje liggen naast de kist. Het was moeilijk om mijn tranen te bedwingen, daarna realiseerde ik me dat dit niet zielig was. Het was juist een mooi teken dat de baas en de hond het heel goed met elkaar hadden gehad, want anders was de hond nooit de auto in gegaan. Ze moeten een heel speciale band hebben gehad.
Ik wil niet grappig zijn. Het gebeurt gewoon. Ik weet bij wie ik het wel of niet kan doen. Het is niet gemaakt, ik hoor van anderen wat het effect is.’
Geluksbrenger Ellis van Atten, foto Sarah Vermoolen
Ellis van Atten woont prachtig in Poelenburg in een hoekhuis dat grenst aan het park. In de ren lopen kippen, die soms ook vrij rondlopen, en konijnen. ‘Dit is een superleuke plek waar je gelukkig van wordt. Toen ik wist dat dit droomhuis vrijkwam, stonden we direct klaar om het te kopen.’
‘Ja, ik ben gelukkig. Ik ben ontspannen en dat is belangrijk. Ik heb zin om dingen te doen. Ik werk met plezier, alleen het huishouden niet,’ lacht Ellis. ‘Er is niets waar ik tegen op zie. Ik ben niet bang voor uitdagend, moeilijk en druk. Zeker niet als ik weet dat het iets moois gaat brengen. Als ik voel dat ik ergens niet gelukkig van word, dan maak ik de keuze het dan niet te doen.’
Ellis is moeder van vier zonen en werkte bij huisartsen als praktijkondersteuner voor mensen die bijvoorbeeld suikerziekte of astma hebben. ‘Vorig jaar ben ik gestopt met dit betaalde werk en verdien nu veel minder met mijn schrijven. Veel mensen reageerden dat ze ook wel zo’n keuze wilden maken. Soms kan er meer dan je denkt. Het gaat om prioriteiten stellen. Zo heb ik bankstellen met gaten. Als ik vijf dagen betaald zou werken, dan zou ik prachtig meubilair kunnen aanschaffen. Maar dan zou ik niet méér tevreden zijn.’ Door te stoppen met betaald werk kreeg ze meer tijd voor haar poëzie en ander schrijfwerk.
‘Nu ben ik echtgenote, moeder, dochter, buurvrouw en ook schrijver. Dat is geweldig. Je kunt dingen maar een keer doen, dus je moet goed bepalen wie of wat belangrijk voor je is.‘
Maak het leven niet te ingewikkeld. Kies wat je zelf fijn vindt, wees goed voor elkaar en voor de wereld.
‘Voor mij is het belangrijk goed te zijn voor anderen en je omgeving. Je doet niet alles voor jezelf. ‘Tegenwoordig werkt Ellis als vrijwilliger bij de Kruispost in Amsterdam waar onverzekerden, waaronder illegalen en daklozen, hulp krijgen. ‘Dit is gaaf werk en super om te doen. Bij een gewone huisartsenpraktijk streef je vaak naar hele goede waardes bij de patiënt. Zij hebben de omstandigheden mee, een dak boven het hoofd en een koelkast. Bij de Kruispost kun je iemand de suggestie doen dat hij naast het ontbijt ook de lunch mee moet nemen de straat op. Dat is waardevol. Ik ben me er heel erg van bewust dat het niet zo moeilijk is om op straat terecht te komen. Als er even iets verkeerd gaat, dan zit je zo aan de grond. Het is heel belangrijk om de mensen te zien en horen, en dat je ze als mensen benadert en niet als probleemgeval. Ze zijn niet gekker dan een mens met een dak boven hun hoofd. Mensen komen alleen terug als ze je vertrouwen. Ze komen gelukkig terug.’
Ellis gebruikt regelmatig het woord waardevol. ‘Het werk bij de Kruispost, maar ook bij de huisartsenpraktijk is waardevol. Maar ook langsgaan bij mensen in de buurt, bij familie of zoals vandaag dat ik kook voor Bij Bind. Geluk moet je niet ophangen aan wat een ander je kan brengen. Het zit in jezelf, dat kan niemand je geven. Je moet zelf bepalen wat je waardevol vindt. Voor mij is dat goed zijn voor een ander. Ik wil mezelf heel graag aardig vinden. De leukste mensen vind ik als ze actief en open zijn.’
Ellis schrijft poëzie, blogs en korte verhalen. Ook is ze verhalenverteller en is ze sinds april 2017 stadsdichter van Zaanstad.
Geluksbrenger Ellis van Atten, foto Sarah Vermoolen
‘Ik schrijf voor mijn plezier. Ik kan blij verrast worden van een lekker boek, een grappige krantenkop. Dan vind ik dat leuk en begint er direct iets te malen in mijn hoofd. Met woorden kun je puzzelen en er kunst mee maken. Het helpt mij ook mijn gedachtes te ordenen, dingen op een rijtje te zetten en van me af te schrijven. Als ik fiets, hardloop, kook, ik ben altijd aan het schrijven. Tijdens het hardlopen herhaal ik soms drie zinnen en dan verplaats ik ze bijna fysiek. Ik schilder tegenwoordig ook weer. Poëzie is een heel mooi vorm om weer te geven wat jij of een ander voelt. Het is heerlijk om te schrijven.
Er waren ook periodes dat ik geen tijd had om te schrijven met vier kleine kinderen. Altijd had ik wel het gevoel dat uitstel geen afstel is.’
Wij als gezin zijn heel belangrijk. Geluk is ook afhankelijk hoe stevig je basis is.
